26.04.2014 Plejadisch perspectief op Ascentie: Veranderende Werkelijkheden - Weer een tripje naar de luchthaven.

Suzanne Lie: Plejadisch perspectief op Ascentie:  Veranderende Werkelijkheden -  Weer een tripje naar de luchthaven.   Bron:   http://goldenageofgaia.com/2014/04/26/pleiadian-perspective-on-ascension-via-suzanne-lie-changing-realities-another-trip-to-the-airport/?utm_source=rss&utm_medium=rss&utm_campaign=pleiadian-perspective-on-ascension-via-suzanne-lie-changing-realities-another-trip-to-the-airport

Plejadisch Perspectief over Ascentie:  Veranderende Wekelijkheden – Weer een trip naar de luchthaven  Gechanneld door Suzanne Lie  http://suzanneliephd.blogspot.co.uk/   (vertaling winny, en zo kan er in ons iets veranderen, terwijl we het buiten ons nog niet zien.)

Jason spreekt:

Ik werd wakker en begon Sandy naast me zien wakkerworden.  “Wow, ik had een verbazende droom,” zei ik, zo gauw Sandy haar ogen opende.

“Ja. Ik ook! Maar ik denk dat het GEEN droom was,” zei Sandy met haar slaperige ochtendstem.

“Ja,” zei ik, ”denk je dat dat we weer op reis waren?”

“Ik ben daar niet zeker van. Laat me eerst wat koffie halen en dan kunnen we dromen uitwisselen. In feite moeten we ze misschien opschrijven terwijl we koffie drinken en ze dan samen delen. Als we met hetzelfde komen of bijna gelijke dromen, zullen we weten of we weer op avontuur waren.”

“Geweldig,” zei ik, toen ik me uit bed trok op zoek naar iets dat ik wilde aandoen.

Toen Sandy binnenkwam met mijn koffie was ik aangekleed en volledig wakker. “Laten we aan de keuken tafel gaan zitten en opschrijven terwijl we koffie drinken.”

“Ja, doe het, ik ga me ook aankleden. Dan pak ik mijn koffie en kom bij je zitten.”

We schreven onze dromen op met de pen omdat het te belemmerend was om tegelijk koffie te drinken en geen van ons wilde de koffie afslaan. Toen ik begon te schrijven, realiseerde ik me dat ik helemaal geen idee van tijd had. Ik moest mijn telefoon pakken om datum en tijd te weten. Was het echt een dag later? Het leek dat er zoveel was gebeurd maar ik kon me niet herinneren wat.

Het laatste dat ik me herinnerde was dat Sandy en ik naar buiten gingen om Sterrenschepen te checken. Nee, toen herinnerde ik me dat vrienden hier kwamen, maar was dat een andere dag? Ik kon aan Sandy’s gezicht zien dat zij net zo verward was als ik. We hadden besloten om niet te praten totdat we ons verhaal hadden opgeschreven, maar ik was niet zeker van wat ik moest opschrijven.

Het leek dat veel verschillende dingen allemaal op de zelfde tijd gebeurden, en mijn menselijke hersenen worstelden om die gebeurtenissen in en of andere vorm of tijdsbestek neer te zetten. Ten slotte gaf ik het op en schreef gebeurtenissen op zoals ze in mijn herinnering kwamen. Maar, het kan gewoon helemaal niet zijn dat al die dingen in een nacht waren gebeurd. We moeten veel tijd verloren zijn.

Ik controleerde de kalender opnieuw om te zien, ja, dat er maar een nacht was voorbij gegaan. Ik zat net te denken of we de tijd waren uitgegaan toen Sandy zei: “Ik ben zo verward. Het kan helemaal niet dat dit allemaal in een dag is gebeurd!”

We lachten allebei toen we ons realiseerden dat we allebei hetzelfde idee hadden. We wisten dat de Arcturiër nogal wat gesproken had over het leven in de niet-tijd, maar we dachten dat dit alleen maar op het Schip kon gebeuren. Maar, we zaten nu hier op planeet Aarde, tenminste totdat…

 “Mytrian,”  riep Sandy opgewonden uit.

“Er is alleen maar NU,” zeiden we allebei lachend omdat we ons begonnen te herinneren.

Sandy stond op om meer koffie voor ons te halen. Toen ze terugkwam dronken we koffie en deelden we onze notities. Het was heel interessant te zien hoe we dezelfde ervaringen beleefden vanuit ons eigen persoonlijke belevenis. Sandy herinnerde zich meer van gevoelens en communicaties, terwijl ik me meer details herinnerde en de volgorde van de dingen.

“Samen scheppen we een aardig precieze hoeveelheid van onze belevenis,” zei ik toen ik Sandy’s hand schudde. Maar zij was niet zo opgewonden.

“Nee,”  zei ze. ”Er is nog meer. Iets dat we nog niet gedaan hebben, maar dat we beloofden dat we zouden doen.”

“Kunnen we eerst een vrije dag krijgen,” zei ik plagend, maar ik meende het. Ik was uitgeput en moest rusten en me ontspannen voordat ik de volgende opdracht kon aannemen. Hmm, ik dacht dat het een opdracht was.

“Het schijnt dat er iets is wat we vrijwillig zouden doen,”  zei Sandy en ze antwoordde weer op mijn gedachten. “Maar ik vind ook, dat ik even een “NU” nodig heb om me te ontspannen en te hergroeperen. Kunnen we naar de wei gaan en  wat gaan picknicken?”

“Ja, ik ben al bezig,” zei ik, “Jij gaat eerst douchen ik zal de sandwiches maken.”

Voordat ik mijn zin kon afmaken was Sandy al weg naar de douche. Ik wist dat ik tijd nodig had om het eten klaar te maken, terwijl Sandy eruit zag alsof ze een lange douche nodig had.

- – - – - * * * * * – - – - -

Het bleek dat ik ook een lange douche nodig had. Daarom was het al bijna lunch tijd voordat we naar de weide gingen. Het was een prachtige dag, dus nadat we gegeten hadden gingen we  op de deken liggen, we ontspanden  ons en deden een dut. We bleven er het meest van de dag, slechts de koele bries voor zonsondergang liet ons de auto weer inpakken en naar huis gaan.

We waren nog niet klaar om naar huis te gaan en besloten om naar de luchthaven te rijden om te zien, welke versie van de werkelijkheid we zouden vinden. We hadden het nieuws nog niet aangezet, hadden onze computers nog niet open gedaan of een krant gelezen, dus we hadden er geen idee van of wij de enigen waren die onze belevenis hadden gehad. Maar, we waren tenslotte voorbij de twijfel gekomen, specifiek nadat we ieder dezelfde gebeurtenissen hadden opgeschreven vanuit onze verschillende perspectieven.

Toen we de heuvel afreden naar de luchthaven, konden we de verwachting in de auto voelen. We hadden er geen idee van wat we zouden voelen, omdat de luchthaven een soort van vortex was waarin de tijd heen en weer ging in wat wij de toekomst of het verleden noemen.

We wisten dat er alleen maar NU is en dat toekomst en verleden illusies zijn. Aan de andere kant, terwijl wij in ons stoffelijke Zelf zitten, moesten we vechten tegen het denken dat onze hoger dimensionale ervaringen illusies waren. Hoe lang zou het ons kosten om deze paradox op te lossen? Oeps, dat is weer in tijd denken.

Een ding dat Sandy en ik bedachten toen we ons ontspanden, doezelden en bespraken in de weide was dat toen we in termen van “tijd” dachten, we slechts de stoffelijke wereld beleefden.

Aan de andere kant, toen we in termen van “NU” dachten, we onze Multidimensionale wereld begonnen te beleven. Daar we de dag gebruikt hadden luierend  in het NU van de weide, misschien konden we nu de hogere dimensionale luchthaven ervaren.

“Ik hoop dat we de toekomstige Galactische luchthaven krijgen te zien in plaats van de in elkaar gebeukte luchthaven die we nu hebben,” zei Sandy. Ook zij was in het denken geslipt van de tijd. Vlak voor ons was een uitdraai van de weg en ik reed de auto daarin. We konden de luchthaven vanaf deze plek niet zien maar die zou spoedig zichtbaar worden.

“Sandy,” zei ik voordat ze kon vragen waarom ik de auto had gestopt. “We denken allebei weer in tijd. We weten dat als we in tijd denken, we alleen maar de derde dimensie kunnen zien.”

“Ja, ja, je hebt gelijk,” riep ze uit. “Parkeerde je hier zodat we terug kunnen keren naar het Nu dat we in de weide hadden?”

“Je leest mijn gedachten weer, Lief,” antwoordde ik. “Laten we weer wat mediteren zodat we ons op het NU kunnen focussen. Ook lijkt het dat Mytrian hier een groot deel van is. Misschien moeten we ons allebei op Mytrian richten.”

“Ja, dat zou ons focus geven. Hoe beginnen we?” vroeg Sandy

“Is dat echt Mytrian die voorop de auto zit, of is dat maar een illusie” zei ik.

“De hele stoffelijke wereld is een illusie, “ zei Mytrian toen hij vlak boven de auto hing.

Plotseling warren Sandy en ik in een diepe meditatie. Het eerst wat we zagen was een leegte, toen kwam er geleidelijk een Sterrenschip in ons bewustzijn.

“Welke werkelijkheid willen jullie zien?” We hoorden Mytrian spreken met het normale zangerige toontje in zijn stem. Onze ogen vlogen open, we keken elkaar aan en tegelijk zeiden we: “Ik wil een Galactische werkelijkheid.”

Zonder een woord, deed ik de motor aan, draaide de weg op en reed rond de bocht naar de luchthaven. Voordat ik de tweede bocht omging hoorden Sandy en ik Mytrian telepathisch zeggen: “Alles dat zichzelf uitdrukt past in het overal plaatje dat de condities schept van het gebeuren dat iedereen beleeft.”

Daar de weg nogal steil was en in dit deel van de weg bochtig was moest ik me focussen op het rijden en Mytrians woorden in mijn bewustzijn laten zakken. Maar, ik kon voelen dat Sandy een buitengewone reactie had op Mytrians verklaring, dus ik ging de volgende uitdraai weer van de weg af om met haar te praten.

“Sandy,” zei ik met bezorgde stem. “Gaat het goed met jou?”

Alles dat ze doen kon was haar hoofd schudden nu terwijl ze naar me wuifde om door te gaan tot onderaan de berg waar de weg weer plat en recht was. Ik besloot haar te vertrouwen en ging door voorzichtig te rijden naar de verkeersweg waar ik op het dichtbij zijnde rustpunt ging staan. Sandy had haar ogen gesloten en was een meditatieve staat ingegaan, waarschijnlijk om de energie vast te houden die ze voelde.

“Praat alsjeblieft nu met me, “ zei ik. “Ik sta onderaan de heuvel op de parkeerplaats.”

Langzaam opende ze haar ogen en keek me aan. “Ik wilde niks zeggen omdat je ons onderaan de heuvel moest brengen. Maar, toen Mytrian zijn laatste verklaring gaf werd ik plotseling opgeslokt en dat ben ik nog, door myriaden werkelijkheden en allemaal tegelijkertijd. Ik wist dat als ik jou dat vertelde, dat jij de zelfde ervaring zou krijgen en niet meer zou kunnen rijden.”

Bij haar laatste woorden begon ik haar ervaring te delen. Ik zag veelvoudige mogelijke werkelijkheden en allemaal tegelijk. Sandy had gelijk. Ik zou de heuvel niet af hebben kunnen rijden in deze conditie. We werden toenemend duizelig toen Sandy zei: “We moeten ons op dezelfde werkelijkheid focussen.”

“Maar op welke?” antwoordde ik. “Er zijn er zoveel tegelijk en ook onderling vermengd.”

“Welke werkelijkheid wil je zien?” vroeg Mytrian.

“We willen de Galactische werkelijkheid zien van de Nieuwe Aarde,” zei ik en ik wist dat Sandy het daar mee eens zou zijn.

Ik kon ons gezamenlijke bewustzijn zoeken door alle bewegende plaatjes in onze geest heen om een werkelijkheid te vinden waarin de Aarde een Galactische werkelijkheid was geworden. Omdat Sandy kortgeleden in die werkelijkheid was geweest, vond zij die het eerst en verbaal legde ze die uit, zodat ik bij haar kon komen.

Ten slotte bevroren de plaatjes tot in een plaatje van de moderne versie van het luchthaven gebouw waar Sterrenschepen geparkeerd stonden in de lucht en Scout-schepen(verken-schepen) en shuttletoestellen op de luchthaven landden. Sandy verklaarde hoe alle mensen heel kalm over deze ervaring waren omdat zij totaal gewend waren aan deze werkelijkheid.

“Ja, ja, “riep ik uit. “Ik kan dat nu allemaal zien. De mensen zijn zeer rustig zelfs terwijl er Galactics zijn die niet humanoïde zijn. Ik ga nu mijn ogen open doen. Ik denk dat ik klaar ben om weer te autorijden.”

“Ik ga door je over deze versie van de werkelijkheid te vertellen zodat we in sync (synchroniseren ) kunnen blijven totdat we bij de luchthaven komen.”

Ik knikte “ja”  en ging verder me op haar woorden te focussen toen ik naar de luchthaven reed.

Opmerking van Sue Lie: 

Willen we niet allemaal zulke avonturen beleven zoals Sandy en Jason? Wensten we niet dat we iemand konden vinden met wie we openlijk die avonturen konden delen? Dat is het verschil van een “verhaal” en onze werkelijkheid. Maar, als we IN ons Zelf gaan ontdekken we dat ook WIJ aan het veranderen zijn terwijl de buitenste wereld het zelfde lijkt te zijn. Gelukkig, omdat wij van binnen veranderen, maar is onze waarneming van wat de “buitenste wereld” is maar langzaam aan het veranderen.

Ik heb een voortdurende les gehad in “loslaten”. Drie keer in de laatste maanden had ik een ervaring waar ik ontzet was omdat ik “iets” was kwijt geraakt dat belangrijk voor me was. Maar, op een of andere wijze was dat “iets”  vervangen met iets beters. Ik denk dat als onze handen vol zijn, we iets moeten laten vallen om iets nieuws op te pikken. 

Vertaling: Winny