October 4, 2015 by Paul Backes
Hallo, ik
ben nieuw hier bij het team van de Golden (Age)Periode van Gaia. Ik heb nu al
een maand diverse gechannelde boodschappen gepost.
Ik
verwachtte niet dat ik ooit iets zou bijdragen van mijzelf, maar ik had, drie
dagen geleden, een ongelooflijke ervaring, en mij is gevraagd om dat met jullie
te delen.
Ik
had gevraagd om een tastbaar bewijs van de verschuiving, van waar we naar toe
gingen. We hoorden dat we in en uit het ascentie portaal vlogen, nu al een
tijdje, maar ik had geen herinnering dat ik dat zelf gedaan had.
Dus
op donderdag morgen zette ik mijn bedoeling neer om een niet te missen ervaring
te hebben. Ik vroeg mijn gidsen om me te voorzien, met een glimp, misschien een
gelijksoortigheid van een bijna-dood ervaring, zolang dit veilig was.
Toen
de dag verder ging, merkte ik dat er diverse tegengestelde dingen gebeurden. Ik
begon te merken dat de kleuren meer levendig en helder waren. Maar ook begonnen
de gewoonlijke zorgen en stress van het dagelijkse leven zich bijeen te drijven
en op te stapelen in een hoek van mijn gedachten. Beiden bouwden zich die dag
verder op.
In
de middag zat ik op mijn achter terras met een vriend. Ik kon niet geloven hoe
prachtig alles was. De bloemen, de blauwe hemel, de kleur van mijn terras, de
vogels ze waren allemaal zo levend.
Mijn ogen zagen dit maar wel door een gefronst oog van zorg, omdat de zorgen en stress zich ook bekend maakten.
Mijn ogen zagen dit maar wel door een gefronst oog van zorg, omdat de zorgen en stress zich ook bekend maakten.
Toen
kwam alles in een hyper mode. Ik hoorde het (normale) bellen in mijn oren die
super luid werden alsof er een frequentie verschuiving was. Mijn visie werd
vergroot. De kleuren van alles om me heen werden super helder. Een mug
probeerde te landen op mijn gezicht en ik zei: “nou niet, mug. Ik kan er niet
meer bij hebben.’ Het overweldigde me.
De
zorg die in mijn gedachten was scheen mijn maag in te gaan en draaide in een
ziek gevoel om. Ik voelde dat ik wilde overgeven, dus vroeg ik mijn vriend om
me een paar minuten te excuseren zodat ik naar de badkamer kon gaan. Maar
terwijl ik probeerde te navigeren met deze overweldigende vergroting van kleur,
was dit meer dan waar ik mee kon omgaan.
Ik ging
het huis in en ik voelde dat mijn knieën begonnen te knikken. Ik ben nooit
eerder flauw gevallen maar het voelde alsof ik zou omvallen en dat ik beter
mijn vriend kon waarschuwen dat ik in een crisis zat. Dus ik draaide me om,
opende de deur, maakte oog contact met hem en zei: “Ik denk dat ik een probleem
heb.” Het volgende dat ik wist was dat ik voelde dat mijn lichaam wegviel uit
mijn besef en dat mijn bewustzijn naar binnen ging. Niet naar buiten… Ik was
niet buiten mijn lichaam en keek er naar. Ik was in mijn hart.
Ik
zat in de meest vredige, blije, liefdevolle, gekleurde plaats die ik ooit
eerder had ervaren. Het is moeilijk te beschrijven, maar de metafoor die ik
gebruik is van een enorm park met rollende heuvels, bosjes en bomen en een
blauwe hemel. Ik voelde totale vreugde en verrukking. Ik kreeg de indruk dat
vrienden en de gemeenschap om me heen waren. Pret en heerlijkheid schenen op me
te wachten in elke richting, achter elke boom, bos of heuvel.
Mensen
waren aan het vliegeren, hadden picknicks, speelden, lachten en giechelden. Ik
kon bij iedereen in hun activiteit zijn, en hun vriendschap, acceptatie en
liefde was een gegeven. Ik voelde me behaaglijk in liefde … constant en
oneindig. Ik zag heldere kleuren die ik niet kan beschrijven. Er waren geen
zorgen, geen problemen, niks negatiefs.
Toen ik begon om me heen te kijken merkte ik een zwakke bekende stem tussen
de anderen, en die wenkte me te komen spelen. Ik richtte me op deze ene stem,
en herkende die toen en toen ging ik er naar toe. Hij zei: “Paul, kom terug!”
telkens weer. Die was van mijn vriend. Ik probeerde terug te schreeuwen: “Hey,
kom en zie wat ik heb gevonden!”
Maar zijn aandringen won het en ik voelde mezelf naar zijn stem gaan. Het
voelde alsof ik mijn hart verliet en weer in mijn vijf zintuigen ging. Ik
herkreeg de controle over mijn lichaam keek door mijn ogen en vond mezelf
comfortabel op de vloer liggen.
Mijn vriend zijn verslag was dat toen hij me uit de keuken zag komen en hoorde
zeggen: “Ik denk dat ik een probleem heb,” hij direct naar me toe rende. Hij
zag mijn ogen terug rollen toen hij me opving en langzaam op de grond legde.
Hij zei dat ik maar 20 pound woog. Ik was zo licht, misschien vanwege zijn
adrenaline rush of door hulp van mijn gidsen, of van beide. Maar ik was weg.
Hij riep naar me: “Kom terug, kom terug,” en begon in paniek te raken en
toen ‘ontwaakte’ ik. Ik zei: “Ik ben ok. Ik heb het weer, “wat betekent “dank je
dat je een paar seconden op mijn lichaam lette, maar ik heb er nu weer controle
over.”
Het hele gebeuren duurde misschien maar 20 seconden in zijn tijd, maar voor
mij duurde het veel langer. Tijd was niet meer te meten.
Het voelde alsof ik in mijn hart ging, en door een portaal ging, ik proefde
wat daar was, en toen kwam ik terug. En ik kan me het nog herinneren! Dit trok
niet weg zoals een droom.
Ik was wat verdrietig om weg te zijn bij waar ik net was, maar ook de pijn
in mijn maag was verdwenen, samen met de zorg die ik had. Ik wist dat ik besloot om terug te keren in de 3D laag. En ik wist dat die plaats waar ik net was, er nog was, hij was
beschikbaar en wachtend op me om wanneer ook naar terug te komen.
Bij het ontwaken van die ervaring, stroomde de zorg weg. Ik heb nu een
intens weten dat er niets is om zorg over te hebben. Dat zegt niet dat je je
niet op problemen hoeft te richten; dat moet je wel. Maar ze zijn nu veel
gemakkelijker. Het zijn gewoon taken.
De kleuren zijn nu niet meer ‘hyper’, maar ze zijn terug gekeerd naar de
levendige nieuwheid die ik beleefde. Ik realiseer me dat zorg mijn waarneming
had bewolkt. Die maakte de dingen saai omdat ik met niet op het ‘nu’ kon
richten. Ik kon niet genieten van het moment. Maar zonder zorg kan ik me
richten op het moment, er van genieten en het in leven laten komen.
Ik hoop dat ik dit
nog eens kan beleven! Dank je dat ik dit mocht delen. Paul Backes
P.S. Dank aan Brian Ramsell om me te helpen dit onder woorden te brengen..
Vertaling: Winny
No comments:
Post a Comment