De Vaticaanse Holocaust, Deel 1
De Holocaust – het massale offeren van meer dan achttien
miljoen onschuldige Protestanten, Orthodoxe Christenen, etnische Joden en
minderheden door het levend verbranden van ettelijke miljoenen van hen in ovens
in Polen en Rusland, minder dan zeventig jaar geleden door katholieke dictators
Adolf Hitler S.J. en Fr. Joseph Stalin S.J. vertegenwoordigt de grootste en meest
kostbare daad van menselijke offerandes in de geschiedenis.
De militaire en logistieke middelen voor deze Inquisitie
waren in opdracht van Rome van 1939 tot 1945 zo uitgebreid ingezet, dat het een
belangrijke rol speelde in de uiteindelijke val van het voormalige Derde Rijk
van de Nazi’s. De poging om het grootste aantal niet-katholieken op een
efficiënte manier te offeren in daarvoor ontworpen ovens, 24 uur per dag en 7
dagen per week draaiend, was een enorme logistieke inspanning – niet in de
laatste plaats omdat het een volledige genealogische analyse van het grootste
deel van Europa vereiste.
Zonder de kennis van nieuwe Amerikaanse technologieconcerns
zoals Innovative Business Machines (IBM), die de computers maakten met als taak
te bevestigen wie er gered zou worden en wie er afgeslacht zou worden en zonder
de honderden miljoenen onderzoeks-dollars uit farmaceutische bedrijven die
gebruikt werden voor de aanschaf van zenuwgassen om mensen het bewustzijn te
laten verliezen in ‘gas’ kamers om zo het transport naar de ovens te
vergemakkelijken, zou het plan onmogelijk geweest zijn.
Maar bovenal, zonder de wil en medeplichtigheid van
Geallieerde leiders, die de opdracht hadden zich niet te mengen in het
Vaticaanproject, lukte het de Nazi’s in 1944 en 1945 meer onschuldige mensen te
vermoorden door vuur dan in alle andere jaren tezamen.
Alle foto’s van de kampen gemaakt door de geallieerden vanaf
1940 werden onder het hoogste niveau van geheimhouding geclassificeerd. Er bestaat duidelijk en onmiskenbaar bewijs dat de
geallieerde commando’s vanaf het ontstaan van de tweede Wereldoorlog extra
inspanningen deden om logistieke bewegingen en mogelijke slachtofferaantallen
in kaart te brengen door de spoorwegbewegingen naar de offerkampen te volgen.
Uiteindelijk hebben ze niet toegelaten dat er ook maar een bom op de Vaticaan
Nazi vernietigingskampen werd gegooid.
Aan het einde van de oorlog was het eerste wat de
Geallieerden onder Eisenhower deden, het vernietigen en opgraven van zoveel
mogelijk belastend bewijs. Veel van de ovenruimtes - meer dan de andere
gebouwen - werden in veel kampen snel ontmanteld en vernietigd. Sommige kampen,
zoals het enige vernietigingskamp bestemd voor de verbranding van kinderen
(Lodz), werden nagenoeg uit de geschiedenis weggepoetst.
Op het moment dat de Neurenbergtribunalen begonnen (in het
geheim gedirigeerd door Jezuïetenpriester Edmund Walsh van de Universiteit van
Georgetown) kregen veel van de Nazi-sleutelfiguren namaakoverlijdensakten of
werden ze veilig vervoerd naar nieuwe landen, voorzien van een nieuwe
identiteit. Het totale aantal slachtoffers werd vastgesteld op een “acceptabel”
niveau van zes miljoen en er werd geen melding gemaakt van de Rooms Katholieke
Cultus en de Rooms Katholieke beelden in de kampen, evenmin werd er nimmer
officieel melding werd gemaakt van het Occulte in de processen tegen de
kampwachters- en officieren.
“We hebben het niet geweten” werd de officiële regel van
ontkenning die werd gevoerd aan het publiek van de winnende kant. Gemakshalve
werd er in een oud Gestapo Hoofdkwartier zelfs bewijs “gevonden” dat de
“uiteindelijke oplossing van het Joodse Vraagstuk” werd genoemd. Het zicht op
de omvang van het offeren werd beperkt door het inperken van de periode van
1939 tot 1945 tot een periode van drie jaar (1943 – 1945) om zodoende de
medeplichtigheid van de Geallieerde leiders te minimaliseren. Maar veruit de
allergrootste, donkerste en nog steeds voortdurende belediging in de zwartste
dagen van de menselijke geschiedenis, boven op alle verschrikkelijke en
criminele leugens gecreëerd door de CFR-geleide Amerikaanse en RIIA-geleide
Britse legers, was wel het argument dat de mensen vergast waren omdat dat
goedkoper zou zijn geweest.
Twintig miljoen mensen zouden op eenzelfde manier kunnen
zijn vermoord zoals andere dictators gedurende de geschiedenis dat hadden
gedaan, eenvoudigweg door massamoord en het begraven van lijken door het graven
van grote greppels, zoals gedaan werd tijdens de pestuitbraken in Europa
honderden jaren eerder, waarbij tien keer zoveel mensen stierven.
Deze duivelse schijnvertoning, de Holocaust, was slechts een
met haat vervuld racistisch, doelmatig Nazi-systeem van “kostenbesparende”
uitroeiing, blijft de geaccepteerde zienswijze – een absurditeit waarvan alle
bewijs naar het tegenovergestelde wijst. Het feit dat de belangrijkste
architecten van deze verschrikkelijke periode tot op de dag van vandaag
beschermd blijven, is een aanfluiting aan de nagedachtenis van elke Jood,
Orthodoxe Rus, Orthodoxe Griek,
Protestant, Baptist en elk ander mens dat geofferd werd in de ovens.
Het is voor deze zielen dat we de waarheid moeten laten
zien. Het is ter hunner nagedachtenis en voor hun vrede dat dit korte artikel
de waarheid achter de Holocaust wil onderzoeken: wie zat er werkelijk achter?
Waarom? En waarom schijnt er nog steeds geen gerechtigheid over deze miljoenen
slachtoffers?
Een dramatisch andere
Geschiedenis dan die je geleerd werd.
Voor vele lezers zal alleen al de introductie van dit
artikel een ernstige reden tot bezorgdheid geven. Ten eerste zal voor velen het
feit van de complete en totale betrokkenheid van de Katholieke Kerk tot in de
hoogste regionen bij het offeren van miljoenen van onschuldige mensen als een
dwaze gedachte overkomen. Voor anderen zal de stelling dat Stalin en zelfs
Heinrich Himmler beide Jezuïetenpriesters waren vergezocht lijken.
Aan de orde is niet
zozeer de vraag wie er achter de Holocaust zaten en waarom, maar meer de
behoefte de waarheid op te helderen omtrent het feit dat er drie keer zoveel
mensen zijn omgekomen in de vernietigingskampen dan wat ons verteld is - en dat
dezelfde mensen die dit gedaan hebben nooit gestraft zijn en zelfs nu meer
middelen en macht tot hun beschikking hebben dan zeventig jaar geleden.
Iedere bekwame Holocaustgeschiedkundige en onderzoeker weet,
na bestudering van het resterende bewijs, dat er grote en opzettelijke gaten in
onze kennis bestaan. Deze eerlijke academische mannen en vrouwen weten in hun
hart en met hun goede verstand dat wat de Geallieerden beweerden over “we
wisten het niet” enkel een grote leugen was die diende om iets anders te verhullen.
Ter wille van toekomstige generaties is het tijd om een en
ander recht te zetten. Het is tijd de waarheid te vertellen over wie er echt
achter zaten en waarom. Ik verzoek u en ieder ander die aan dit artikel begint
daarom dringend tot het eind door te lezen alvorens uw eindconclusie te trekken.
Het Europa van 1930
Het zaad waaruit de ideeën voor de grootste mensenoffering
van onschuldige levens is ontstaan kan worden gevonden in het veranderende
politieke lot van de Rooms Katholieke Kerk in Europa na de Eerste Wereldoorlog.
De eerste Wereldoorlog markeerde een keerpunt voor het
Vaticaan. Dankzij deze oorlog, die leidde tot de vernietiging van het
Oostenrijks-Hongaarse Rijk, waren de Pausen eindelijk, na vijfhonderd jaar,
bevrijd van verdragen die de Koninklijke Huizen, afstammend van de Heilige
Roomse Keizers, het recht gaven direct in te grijpen in Pauselijke
verkiezingen. De vernietiging van Duitse en Franse adellijke invloeden was
“zoete wraak” als antwoord op hun nastreven van verlicht beleid van secularisme
in de jaren die leidden tot “de Grote Oorlog”.
Voor het eerst in vijf eeuwen had de Katholieke Kerk nu de
vrijheid zijn eigen koers te varen, zonder angst te hebben voor de invloed van
de Koninklijke families – met een uitzondering - Duitsland. Als de Duitse Koninklijke familie
eenmaal zou zijn vernietigd, zou de Kerk volkomen vrij zijn.
Echter, haar rechtstreekse vijand bleef de sterke beweging
voor grote sociale hervorming – een einde aan het corrupte kapitalisme, de
opwaardering van wetenschap, onderwijs en zuivere sociale waarden – een wereld
die, als hij ooit geïmplementeerd zou worden, er een zou zijn waarin de Rooms
Katholieke Kerk niet zou bestaan.
Het was Achille Ratti (Paus Pius XI) die een nieuwe strategie
tegen “Modernisme” ontwikkelde door middel van zijn Pauselijke Edict Ubi Arcano
(december 1922), waarin Katholieke mannen en vrouwen werden uitgezocht,
aangemoedigd en gepromoot om de belangen van de Kerk in hun respectievelijke
kringen na te jagen zonder dat ze priesters of nonnen werden.
Het doel van het beleid, de plannen en edicten van Paus Pius
XI was om doelbewust van het grote Katholieke apparaat over de hele wereld een
grote politieke partij te maken, een die eenvoudig elke kandidaat, president,
premier kon verslaan - een die eveneens zijn eigen leiders met absolute
loyaliteit aan Rome kon kiezen.
Neem dit feit in ogenschouw: welke politicus die een gooi
doet naar een bestuursfunctie in een Christelijke staat zou zo dom zijn de Rooms
Katholieke Kerk tegen te werken? Toch, minder dan 100 jaar geleden hadden veel
geïndustrialiseerde landen de Jezuïeten (opnieuw) verdreven en beschouwde men
het Vaticaan als het episch centrum van het kwaad.
Tegen 1919 had een sleutelbeschermeling van Paus Pius XI,
Eugenio Pacelli, al een geschikte kandidaat voor de Kerk in Duitsland
geselecteerd – een jonge, vurige Katholieke inlichtingenofficier genaamd Adolf
Hitler die Pacelli gedurende de vroege jaren in München tenminste een keer per
week ontmoette als Hitler’s beschermheer en financier en tevens zijn supervisor.
Tegen 1933 slaagde de Katholieke Kerk erin haar stoutste
dromen te overtroffen vanwege het feit dat trouwe Rooms Katholieke Dictators nu
aan de macht waren in Italië, Duitsland, Spanje, Kroatië, Rusland (Fr Stalin
S.J.) en sleutellanden in Zuid-Amerika. Het was waarschijnlijk in dit jaar - het
Vaticaan en de Jezuïeten hadden de grootste macht sinds 600 jaar in handen - dat
de “Endlösung” werd uitgebroed tussen Kardinaal Pacelli, Graaf Fr. Wlodimir
Ledochowski (Generaal Overste van de
Jezuïeten) en een handvol hardliners van de Curie, inclusief de Aartsbisschop
van München: Michael Cardinal von Faulhaber.
Het creëren van een
milieu van haat en racisme tegen minderheden
Tot de dertiger jaren verkeerde de regering van de Verenigde
Staten “technisch” in een diplomatieke oorlog met het Vaticaan naar aanleiding
van de Jezuïetgestuurde moord op Abraham Lincoln zeventig jaar eerder. Maar door
de verkiezing van Franklin Delano Roosevelt als President vond de Katholieke
Kerk in de Amerikaanse regering een sterke bondgenoot en medestander.
Dankzij het werk van Jezuïet Fr. Edmund Walsh S.J. van de
Universiteit van Georgetown –wellicht een van de meest invloedrijke Amerikanen
in de 20ste Eeuw - steunden de FDR en Wallstreet Hitler en de Katholieke
Dictators omdat ze “goed voor de zaken” zouden zijn. Honderden miljoenen dollars
werden geïnvesteerd in de herbouw van de Duitse economie.
Met Amerika nu voor het eerst in de geschiedenis als stevige
bondgenoot van het Vaticaan, bleven het Verenigd Koninkrijk en een handvol
Europese regeringen en minderheden als enige bedreiging voor Rome over, terwijl
in feite de Jezuïetenorde de Engelse Monarchie, het Parlement en de Inlichtingendiensten
sinds niet later dan de heerschappij van Koning George III geleid had.
Vervolgens ontketende Graaf Wlodimir Ledochowski S.J. een
vloed van literatuur en propaganda tegen minderheden, met name de Joden, waaronder
de beruchte “protocollen van de geleerde ouderlingen van Zion” - een document
dat, wanneer het eenvoudig herschreven zou
worden door het woord “Jood” te vervangen door “Jezuïet” een ijzingwekkend precieze
blauwdruk zou zijn voor wat de Rooms Katholieke Dictators was opgedragen te
doen.
Binnen een generatie veranderde de wereld van filosofische
discussies aangaande secularisme en waarom God dood is in kwalijke discussies
over rasveredeling, raciale zuiverheid en hoe om te gaan met gevaarlijke “antisociale”
minderheden.
Tegen 1937 was het antisemitisme en antiminderhedenbeleid
zoals georkestreerd door Fr. Ledochowski S.J. en zijn Jezuïetenleger zo doordrongen
van haat dat de Katholieke Dictators overtuigd waren van het idee dat het volk
niet in rebellie zou uitbarsten wanneer minderheden veilig verwijderd zouden
worden uit de maatschappij.
Tegelijkertijd verscheen er echter een nieuwe krachtige
vijand tegen de Jezuïetenpropaganda die aanspoorde tot haat en angst, in de
persoon van Paus Pius XI zelf. De Paus was een fervent criticus geworden van de
hatelijke racistische politiek die werd verspreid door de Rooms Katholieke
Dictators dankzij Fr. Ledochowski en zijn hardliners.
De laatste druppel kwam in 1939, toen de Paus een pauselijk
edict wilde uitgeven waardoor het een ernstige zonde werd voor elke Katholiek
om tegen een ander mens op te treden gebaseerd op diens geloofsovertuiging,
huidskleur of politieke voorkeur. De Generaal Overste van de Jezuïeten
onderschepte dat edict voordat het als nieuwe kerkwet uitgevaardigd kon worden
en een paar dagen later was de Paus dood. Opnieuw een slachtoffer van de
gifbeker van het Verbond.
Een paar weken later werd Pacelli tot Paus (Pius XII) benoemd.
Een paar maanden daarna begonnen de door Jezuïeten gecontroleerde Rooms
Katholieke Dictators de Tweede Wereldoorlog.
De genocide van Paus
Pius XII
Aan het einde van 1939, met een wereld in oorlog, bevonden
de Rooms Katholieke Dictators zich in de perfecte omstandigheden om de
“etnische zuivering” programma’s op grote schaal door te voeren.
Als bewijs voor het voorgekookte kwaad van het team van Paus
Pius XII en Ledochowski bleek dat Hitler al gedwongen werd een benoeming te
accepteren van de toen 29 jaar oude schier onbekende Fr. Heinrich Himmler S.J.
als hoofd van de Schutzstaffel (Nazi SS) in 1929. Pacelli en Ledochowski
hielpen Himmler te beschermen en begeleiden, waardoor hij op het moment van het
uitbreken van de tweede Wereldoorlog het commando had over een miljoenenleger,
variërend van de gewone politie in heel Duitsland tot specialistische
wetenschappers en ondervragers - klaar om tot actie over te gaan.
In tegenstelling tot de propaganda geschreven door de
Maltezer Ridder Dwight D. Eisenhower (Aartsbisschop van New York Francis
Spellman’s grote Geallieerde “Kruisvaarder”) en anderen na de oorlog, markeert
1939 het startpunt van de uitvoering van “die Endlösung” zoals ontworpen,
gepland en geleid door Paus Pius XII en de Jezuïeten.
Het plan was eenvoudig – overtuig de Rooms Katholieke
Dictators ervan om de ongewensten te transporteren naar “werkkampen”, waar ze
gebruikt konden worden en later “weggezonden”, oftewel vermoord, discreet
gebruikmakend van de vertrouwde diensten van een toegewijde “onaantastbare”
eenheid van de SS. Het is bijna zeker dat levende menselijke offers of
satanische rituelen nooit aan iemand gemeld zouden worden door oudere
Vaticaanse en Jezuïtische kringen noch door de loyale troepen van de SS onder het
commando van Fr. Himmler S.J.
Net zoals de dekmantel van werkkampen nog steeds gebruikt
wordt om de omvang van de Holocaust vandaag de dag te verbergen, is het zeker
dat deze desinformatie werd gevoerd aan het Duitse Oppercommando, evenals aan
de Rooms Katholieke bevelhebbers in Spanje, Italië en Kroatië die veel van hun
burgers naar de vernietigingskampen stuurden.
Nu, met de overeenkomst voor Rooms Katholieke leiders op zak
om miljoenen arme zielen te leveren was de volgende uitdaging waar ze te laten
en elk duidelijk strategisch occult belang te verbergen.
Waarom Polen?
Een van de voor de hand liggende raadsels van de Tweede
Wereldoorlog is “waarom kozen de Nazi’s bepaalde locaties in Polen als plaatsen
van de vernietigingskampen?” Op deze vraag worden een aantal traditionele
antwoorden gegeven – vooral dat Polen een bezet land was en dat het in een
centrale positie lag waar miljoenen als vee naar toe getransporteerd konden
worden.
Dit is waar. Het Rooms Katholieke Polen was de voor de hand
liggende keuze voor de vernietigingskampen – ten eerste was het bezet gebied,
vrij van de blikken van de inwoners van Duitsland, Italië, Spanje en de rest
van de wereld. Het was ook het centrum van de ongeëvenaarde Jezuïtische geestelijke
en wereldlijke macht in Europa, het Rooms Katholieke Beieren daarbij
inbegrepen.
Maar er zijn andere, meer specifieke redenen die de logica
van de precieze kampplekken voeden en waarom.
Het eerste stukje van de puzzel bevat het begrijpen van de haat van het Poolse
Rooms Katholicisme richting de satanische “hardliners” binnen de pauselijke
Curie en de Jezuïeten en de persoonlijke vete van de Ledochowski familie tegen
de ontering van hun patriarch.
Graaf Mieczyslaw Halka Ledochowski, oom van Fr. Ledochowski
S.J. was hoofdkardinaal van 1866 tot 1886. De Poolse Katholieke Kerk is altijd
fanatiek parochiaal geweest en in 1867 verordonneerde Kardinaal Ledochowski dat
kerkelijke ceremonieën in het Latijn en niet in het Pools uitgevoerd moesten
worden, dat Poolse liederen verboden waren en dat niets gepubliceerd mocht
worden zonder zijn goedkeuring.
Deze proclamaties deden de plaatselijke Poolse geestelijken
in woede uitbarsten. De plaatselijke Poolse geestelijken die – net zoals de
Ierse Kerk eeuwen daarvoor - ernaar streefden de mysteriën van het Christendom
binnen de locale samenleving te plaatsen. De Poolse Katholieke geestelijken
kwamen in opstand tegen Kardinaal Ledochowski en haalden met succes de
Protestant Lutherse Pruisische autoriteiten, inclusief de Lutherse Prins
Bismarck en Keizer Wilhelm I over om hem gevangen te nemen, familiebezit in
beslag te nemen en de familienaam voor altijd te vernederen. Uiteindelijk werd
Kardinaal Ledochowski vrijgelaten om naar Rome te gaan - een gebroken, onteerde
man.
Voor Graaf Wlodimir Ledochowski S.J., de Zwarte Paus en de machtigste
Jezuïeten Generaal in de geschiedenis van de orde sinds Francis Borja, was
Polen een vervloekte plek. Waarschijnlijk was er geen wereldse satanist binnen
de Rooms Katholieke Kerk te vinden die Polen meer haatte. Gedurende het
dienstverband van zijn oom als Prelaat, zou hij bekend zijn geraakt met de
heiligdommen van Cybele (Sibyl) die zich in Warschau bevonden en op de landerijen
van het Czartoryska Paleis in Pulawy.
Deze 19e eeuwse heiligdommen waren van enorm
belang voor de oude satanische Pauselijke families. Behalve het Vaticaan - als
de oudste en meest belangrijke tempel van Cybele - en Tivoli (buiten Rome),
waren de twee tempels in Polen de enige andere functionerende tempels binnen
Europa.
Warschau was een te publieke plaats om via de allerergste kwade
duivelse ceremonieën de verdoemde zielen - geofferd in het vuur – in “het
gareel te houden”. Maar het Paleis van Czartoryska in Pulawy en de magnifiek ontworpen
19e eeuwse Tempel van Cybele waren perfect.
Toen de SS’ers serieus aan hun zuiveringscampagne begonnen,
was de eerste streek die in aanmerking kwam het gebied rond Pulawy. Wat volgde
was de vaststelling van de precieze locaties van de gespecialiseerde vernietigingskampen.
Het Satanische
Pentagram van Paus Pius XII en de Zwarte Paus.
De oude satanische families die het Vaticaan eeuwenlang controleerden wisten dat verdoemde
zielen - vervloekte zielen - geen rust hebben. De manipulatie en het gebruik
van deze negatieve energie heeft altijd centraal gestaan in de Zwarte Magie.
Historisch gezien hebben Geometrie en symbolen van macht ook
een bepalende rol gespeeld in de planning en de ceremonie van ware satanisten.
Geen symbool wordt als meer krachtig beschouwd voor het vastketenen van
negatieve energie aan iemands menselijke wil dan het Pentagram.
Om een Pentagram van het opperste kwaad te vormen, hadden
Paus Pius XII en de Zwarte Paus Ledochowski minstens vijf vernietigingskampen
nodig - een voor elke punt van de ster. Maar een systeem met maar vijf kampen
zou onmiddellijk verdenkingen oproepen omtrent de aard ervan. In plaats daarvan
werden de vernietigingskampen en hun precieze geografische locatie met opzet
gemaskeerd in een ogenschijnlijk willekeurig en opportunistisch landschap van
werkkampen en andere vernietigingskampen.
Maar in het hart van dit complexe systeem van
interneringskampen, martelkampen en vernietigingskampen bleef het Pentagram van
Paus Pius en Fr. Ledochowski S.J. - het kanaal waardoor 18 miljoen zielen
passeerden - verdoemd door het satanische leiderschap van de Rooms Katholieke
Kerk.
Men kan tegenwoordig eenvoudig dit Pentagram zelf tekenen
door simpel een kaart van Polen naar voren te halen.
1.Ten eerste, zoek Pulawy op een kaart - het Paleis en
Tempel van Cybele liggen net ten Zuidwesten van de eigenlijke stad.
2. Ga nu recht naar boven en stop net ten Zuidoosten van
Ostrow - dit is de top van de punt van het Pentagram en de plek van het vernietigingskamp
van Treblinka.
3. Ga nu richting het Zuidoosten - langs Pulawy tot de stad
in het Orthodoxe deel van de Oekraïne genaamd L’viv. Nogal westelijk van deze
stad was het vernietigingskamp van Janowska - vaak valselijk voorgesteld als
louter een werkkamp.
4. Ga nu naar het
Westen tot voorbij Krakow, net boven de stad Bielsko-Biala. Dit was de plek van
het grote vernietigingskamp Auschwitz.
5. Reis nu noordwaarts tot de stad Lodz. Dit was de plek
voor het enige vernietigingskamp bestemd voor alleen kinderen - het
vernietigingskamp van Lodz.
6. Tenslotte, ga weer naar het Oosten tot de kleine stad Wlodawa
- bijna aan de grens met de Oekraïne - dit was de plek van het
vernietigingskamp Sobibor.
Daar heb je het Pentagram van Puur Kwaad. Het Pentagram van
de Dood, ontworpen om te proberen de grootste hoeveelheid negatieve energie te
kanaliseren naar één punt in de geschiedenis van de mensheid.
Vervolgens werden er tenminste drie andere
vernietigingskampen opgericht langs de “leylijnen” van het Pentagram, te weten
Belzec, Tomaszow Mazowiecki en Majdanek.
Waarom?
De uiteindelijke vraag is waarschijnlijk: waarom? Waarom zouden
mensen zo slecht zijn? Het antwoord ligt in de manier waarop de samenleving al
eeuwen door krachten gevormd wordt—krachten die niet willen dat de wereld
vooruit gaat - maar mensen die doen alsof ze godsvruchtig zijn maar ondertussen
samenzweren om de wereld in ellende te houden. Deze krachten hebben
samengespannen om de wereld terug te brengen naar de feodale Middeleeuwen en zo
de Moderne Tijd die voortgekomen is uit de Protestante Reformatie te
vernietigen.
Indertijd hadden Paus Pius XII en de Zwarte Paus van de Jezuïeten
tijdelijk superieure macht - dankzij de
welwillende implementatie door Fr. Heinrich Himmler S.J. en Fr. Alexander N.
Poskrebyshev S.J., Sovjet Luitenant Generaal, bekend als de “Generaal van
Lubyanka” (NKVD hoofdkwartier in Moskou) en Stalin’s rechterhand en hoofdadviseur
binnen het Kremlin.
Misschien was het motief hetzelfde als van alle andere
Satanistische leiders van de Rooms
Katholieke Kerk door de eeuwen heen - het herstellen van de controle - door
angst in de harten van de tegenstanders te zaaien, om De Heilige Moederkerk
macht te geven en te verjongen, in overeenstemming met de Contrareformatie Concilie van Trente van de Jezuïetenorde.
Echter, dit argument betreffende “verjonging van macht”
verklaart niet de serieuze poging tot het instellen, zo niet het ontketenen,
van een soort satanisch-luciferische macht.
In feite lijkt het argument van tijdelijke macht nogal
kunstmatig vergeleken met het overheersend bewijs dat suggereert dat de oudste broederschap
van Satanisten en Luciferianen voorzeker probeert om op een of andere manier
hun oude convenant met de duistere krachten te vernieuwen. Als dit het diepere
motief is wijst dit op twee dingen: een langdurige afwezigheid van een waarneembare
bovennatuurlijke kracht en openbaring binnen de zalen en catacomben van het
Vaticaan en ten tweede een vreselijke misrekening toentertijd m.b.t. dergelijke
krachten.
Terwijl de complete en totale implicatie van dergelijke
misdaden van het Vaticaan nooit openbaar onthuld werd kan bediscussieerd worden
dat gebeurtenissen die in deze tijd ontketend werden het gevolg zijn van
dramatische gebeurtenissen zoals recentelijk in maart 2013.
Lees “Vaticaanse Holocaust deel 2” voor nog meer verbijsterende
en verontrustende inzichten omtrent het Grote Pentagram van het Kwaad.
Vertaling: Marja
No comments:
Post a Comment